Zaterdag 15 april met Erwin vertrokken naar Enschede om de startnummers op te halen, Erwin voor de halve marathon en ik voor de hele marathon. We overnachtten in Delden, 20 min rijden vanaf de start.
Zondag waren we al op tijd in Enschede, waar ik nog een aantal keren gebruik kon maken van mijn grote vriend dixie ?. Om 10 uur startten we. Ik stond in de achterste wave, maar ben wel iets verder naar voren gaan staan. Om 15.10 uur zou het parcours vrij gegeven worden voor de kidsrun. Toen ik startte waren er al meer dan 4 min voorbij.

Het begon heel goed, ik moest erom denken om mijn tempo te laten zakken....Het ging makkelijk en je loopt snel te hard. Na een aantal km's maakten we een lus en kwam ik Erwin nog tegen. Bij het plaatsje Lonneker was het groot feest. Allemaal publiek en een wagen met muziek en 2 enthousiaste jongens erop. Met een grote glimlach liep ik daar. Het publiek schreeuwde mijn naam en 3 dames die mij inhaalden zeiden enigzins teleurgesteld, ze roepen alleen maar Anita. Ik keek naast mij en zag dat ze de halve deden. Ik zei: Anita moet ook nog een héél eind. Ze zagen op mijn startnummer dat ik een hele ging doen en dat vonden ze wel heel stoer.
Op een gegeven ogenblik werden de halve en hele marathon gescheidden. Er liepen toen aanzienlijk minder mensen bij mij.
Rond de 25/26 km kwamen we over een brug. Aan weerszijden renden mensen. De mensen aan de andere kant waren op de terugweg....allemaal publiek. Helaas maar aan één kant. 1 vrouw stond bovenop de brug en moedigde ons nog aan. Dat was super!

Bij de marathon van Enschede heb je veel vals plat en dat begon mij op te breken. Je rent best veel stukken echt alleen en je wordt dan niet gedragen door het publiek. De racefietser die dan stopt en begint te applaudiseren, mensen die je voorbij fietsen en iets toeroepen, dat waardeer je dan extra.

De verzorging was uitstekend. Elke 2,5 km water en om de 5 km water, sportdrank en banaan.
Rond de 30 km reed er af en toe een taxibus tergend langzaam langs de hardlopers. Ik dacht wegwezen , ik ben een marathon aan het rennen en stap zeker niet in. Een paar km later weer dat busje..... Gelukkig heb ik hem later niet weer gezien.

Toen ik weer bij de brug kwam, stond er helemaal geen publiek meer. De jongen voor mij had het zwaar en moest af en toe lopen. Uiteindelijk heb ik er ook heel even aan toegegeven. Kreeg ik later een paar keer kramp in mijn tenen...toen moest ik echt even, heel even maar lopen....en weer door...
De laatste km's waren loodzwaar, ik voelde mijn benen, maar dacht dit ga ik halen!

Bij ongeveer 39 km hoorde ik een ambulance. Ik dacht zover laat ik het sowieso niet komen, als ik nog even wandelen moet, dan doe ik dat.
Daar was het 40 km punt. Je maakte nog een extra lus door het centrum, waar her en der nog wel publiek stond en je ook aanmoedigde. Het meisje voor mij rende zodra er mensen stonden en als ze er voorbij was liep ze weer. Ik dacht bijna, je bent er bijna.
In de verte zag ik een aantal bogen....Daar heb ik mij nog op verkeken....welke is de finish? Bleek nog iets verder te zijn dan gedacht. Zo'n 200 meter voor de finish hoorde ik mijn naam schreeuwen. Stonden daar Dik, Janneke en Klaas Smit. Wat er toen door mij heen ging.....wat geweldig dat ze daar speciaal voor mij waren! Zo onverwachts, zo lief! Erwin stond er natuurlijk ook (mooie tijd van 1.46.24 gelopen!) en maakte nog een paar foto's. Ik zette de sprint nog in, dacht dat ik net binnen de 5 uur zou finishen, maar dat werd 5.011. Wat was ik blij dat ik er was!

Na de finish kreeg ik een kleine medaille omgehangen, omdat de grote op waren. Gelukkig zei een man bij het medaille graveren dat hij nog een had en die kreeg ik bij het douchen kreeg ik letterlijk nog een koude douche over mij heen, maar ook dat heb ik doorstaan.

Als afsluiting met de groep en daarbij ook Trees even heerlijk gegeten. Super trots dat ik mijn 2e marathon heb volbracht. En ook nog een pr (7 min 32 sec eraf)!

Groetjes, Anita